80 Cabudannu de l'aceutación del votu de la muyer

Mannana sedrá'l 80 Cabudannu de l'aceutación pul Congresu Hespannol del votu de la muyer. Nun deixa de tenere'l sou aquel que dende la proclamación la República (n'Abril y 14, 1931) las muyeres podían ser elleixidas peru nun elleutoras, ye dicire podían sere diputadas nel Congresu, peru nun tenían dreichu de votu.

Fou asina que nel Parlamentu qu'aprobara la Costitución de 1931 cuna reconocencia del dreichu votu feminin habia tres muyeres diputadas: Clara Campoamor (Partido Radical), Victoria Kent (Partido Radical Socialista) y Margarita Nelken (PSOE).

Ensín embargu, l'acerrima defensa d'esti dreichu debemosla n'esclusiva a Clara Campoamor escontra las opiniones las outras dúas muyeres diputadas.

La esquierda, cuna esceición d'un grupu socialistas y dalgunos republicanos nun quería que la muyer votase purque, sigún dicían, las muyeres nun tenían preparación social y política suficiente pa votare cun responsabilidá y amás d'eillu taban embaixu l'influxu la igrexa cunu que'l sou votu sedría de dreichas y non d'esquierdas. Y esta postura fou defendida tantu pur Victoria Kent cumu pur Margarita Nelken nun nidiu exerciciu de sacrificare'l dreichu feminín a la igualdá (y ún los clásicos postulados d'esquierdas) pulos oxetivos políticos los sous partidos.

La tema'l sufraxu universal, chamau mueitas vueltas "feminin", orixinóu un gran debate nel Congresu ente Clara Campoamor y Victoria Kent, siendu finalmente aceutau cul sofitu la minoría de dreichas, los diputaos del PSOE, esceutu'l seutor encabezau pur Indalecio Prieto y dalgunos republicanos.

Clara Campoamor fou un muyer que lluchó pulas súas ideyas escontra'l sou partíu, escontra gran parte la esquierda y escontra las dúas muyeres diputadas nel Congresu y pagóu su defensa'l votu femenín cul esqueicimientu, lu que diera orixe al sou llibru, escritu y espublizau, en 1935 "Mi pecado mortal. El voto femenino y yo".

Nel mesmu sen, anque camudandu la tema, 50 annos dimpués el PSOE fizu la mesma dexación los sous principios d'igualdá pa creyare la comunidá de Castiella y Llión, inventu que nel trascursu los annos averouse cumu una braeira calamidá pal País Llïones y qu'amás d'eillu amosóu que solu la dreicha se beneficiara del mesmu, ensín embargu, los socialistas llïoneses sigen na súa mui hespannola atitud de "sostenella y no enmendalla".

Peru deixemos esta tema que nestos momentos pa eillos tienen cuna crisis que yes deixara ensín tiesta visible, dirixíos pur una xestora castiellana. ¿Onde tá l'arguyu d'una federación que ye'l 40% del socialismu esistente nas nueve provincias d'esta autonomía? Y lu que ye untavía más sangrante ¿Sabe'l PSOE autonómicu que la pérdida crédibilidá del PSOE provincial llïonés va costayes annos y annos d'oposición nel goviernu autonómicu?

Dalgunas vueltas entrúgase la Xana si nun sedrá que ye mueitu más cenciellu y menos abegosu tare na oposición y, anque menos, cobrare pur eillu. Vamos aplicare'l conocíu principiu de "Dame pan y chámame perru".